Początku historii Izb Lekarskich można upatrywać już w starożytności odnosząc do tego działanie wyodrębnionej grupy społecznej, jaką byli wtedy kapłani.
W Mezopotamii działalność lecznicza była skodyfikowana, czego dowodem jest część zapisów znalezionego w 1902 r. w Suzie Kodeksu Hammurabiego opisujących normy prawne praktyki lekarskiej. A oto cytat z tego zapisu:
„Jeśli lekarz złamaną kończynę wyleczy albo chore wnętrzności wygoi chory zapłaci lekarzowi 5 syklów.... Jeśli lekarz zada człowiekowi ciężką ranę operacyjną nożem brązowym i człowieka wyleczy... otrzymuje 10 syklów…”ale również:
„Jeśli lekarz zada człowiekowi ciężką ranę operacyjną i śmierć tegoż sprowadzi albo oko tegoż człowieka zniszczy należy mu ręce odciąć..."Dla uprzytomnienia hojności zapłaty – za 2 sykle srebra można było w owym czasie wybudować średniej wielkości okręt.
W Mezopotamii istniały ślady pierwszej organizacji zawodowej - gildii lekarskiej.
W starożytnym Egipcie wyodrębniono sui generis specjalizacje lekarskie, ponieważ poszczególni lekarze zajmowali się ściśle określonymi częściami ciała np. oczyma, zębami, głową itd. Lekarze praktykowali w świątyniach.
W starożytnej Grecji profesję lekarską wywodzono z rodziny boga Asklepiosa, który dał początek pokoleniu Asklepiadów praktykujących sztukę medyczną. Potomkiem tego rodu był urodzony w Kos w 460 r. p.n.e. Hipokrates, autor najsłynniejszej przysięgi lekarskiej stanowiącej zestaw norm etycznych, do których odnoszą się również współczesne kodeksy deontologiczne.
Lekarzami starożytnego Rzymu byli Grecy, których biegłość w sztuce lekarskiej otaczana była powszechnym szacunkiem. Popularność medycyny greckiej wśród Rzymian zwiększało jej motto: „Tuto, celeriter et iucunde", tj. „pewnie, szybko i przyjemnie”. Wzrastająca liczba lekarzy spowodowała powstanie zrzeszeń medyków tj. korporacji. Wprowadzono obowiązek uzyskiwania zezwolenia władz na wykonywanie praktyki lekarskiej.
Okres Średniowiecza i postępująca chrystianizacja Europy spowodowała zniszczenie nieomal całego dorobku naukowego starożytności. Ośrodkami wiedzy i pomocy medycznej stały się klasztory. Stopniowo medycyny zaczęto uczyć także w szkołach świeckich, a od XII wieku rozpoczyna się rozwój uniwersytetów. Ze względu na małą liczbę, lekarze w wiekach średnich nie tworzyli organizacji o charakterze zawodowym, jak np. kupcy – gildie.
Czasy Odrodzenia i Baroku to moment znaczącego przyspieszenia rozwoju nauk medycznych, które stały się domeną uniwersytetów. Wynalazek druku poszerzył możliwości przekazywania wiedzy. Zniesienie zakazu wykonywania sekcji zwłok spowodowało ogromny skok w nauczaniu anatomii. W XVI i XVII wieku pojawiają się towarzystwa naukowe. Pod koniec XVI wieku zaczęły powstawać Collegia Medica, zabezpieczające prawa i przywileje dyplomowanych lekarzy, a także dbałość o postępowanie etyczne i poziom wiedzy fachowej. Udzielały pomocy fachowej młodym lekarzom.
W czasach nowożytnych w wieku XIX zaczynają powstawać izby handlowe i innego rodzaju, np. izby aptekarskie. W Prusach Izby Lekarskie utworzono 24 maja 1887 r., jako efekt reform kanclerza Bismarcka. Na ziemiach polskich utworzono izby Poznańską, Zachodniopomorską i Wschodniopomorską, oraz Śląską. W Austrii izby powstały w 1891 roku, a na ziemiach polskich: we Lwowie Wschodniogalicyjska i w Krakowie Zachodniogalicyjska. Na terenie zaboru rosyjskiego izby lekarskie nigdy nie powstały, natomiast powstawały Towarzystwa Naukowe: we Lwowie, Warszawie i innych miastach.
Usiłowania integracyjne lekarzy z trzech zaborów przejęły Zjazdy Lekarzy i Przyrodników Polskich, odbywające się naprzemiennie w Krakowie i Lwowie. W 1907 r. na Zjeździe we Lwowie uchwalono wspólny dla lekarzy wszystkich trzech zaborów kodeks deontologiczny.
Po odzyskaniu niepodległości, 2 grudnia 1921 roku Sejm Rzeczypospolitej uchwalił ustawy o wykonywaniu praktyki lekarskiej oraz o ustroju i zakresie działania Izb Lekarskich.
Struktura terytorialna samorządu lekarskiego oparta była na podziale administracyjnym kraju (wojewódzkie izby lekarskie). Członkami izby byli wszyscy lekarze wykonujący zawód na terenie kraju.
Na podstawie rozporządzenia Ministra Zdrowia Publicznego 22 września 1922 r. utworzono:
Organami izby były: rada izby, zarząd izby, komisja rewizyjna i sądy dyscyplinarne.
Rada Izby wybierana na okres 3 lat.
Zarząd wybierany na okres roku. Do zadań zarządu należało:
prowadzenie list lekarzy, zwoływanie posiedzeń Rady, wydawanie opinii na życzenie władz i Naczelnej Izby Lekarskiej, sporządzanie corocznego budżetu, wykonywanie uchwał Rady, pobieranie składek, pośredniczenie w nieporozumieniach między członkami izby, przekazywanie sądowi dyscyplinarnemu spraw dotyczących wykroczeń członków izby i występowanie wobec czynników zewnętrznych w obronie praw i dobra stanu lekarskiego. Zarząd wybierał spośród siebie naczelnika, dwóch zastępców, pisarza i skarbnika.
Komisja Rewizyjna wybierana była albo spośród członków Rady albo innych członków izby, uprawniona była do kontroli finansów, ksiąg i dokumentów finansowych. Swoje kontrole mogła przeprowadzać w każdym czasie, także na wniosek Rady, Zarządu Naczelnej Izby Lekarskiej a także władz państwowych.
Sąd Lekarski wybierany był spośród członków rady i spoza nich na 1 rok. Zakres kar: ostrzeżenie, napomnienie, nagana, zawieszenie prawa praktyki na rok oraz wykreślenie z listy lekarskiej, co było równoznaczne z odebraniem prawa praktyki. Zaostrzenie kary polegało na ogłoszeniu wyroku w dzienniku urzędowym izby, nałożenie grzywny w wysokości 50 tys. marek oraz odebranie biernego i czynnego prawa wyborczego na okres jednej kadencji organów izby. Czynność rzecznika dyscyplinarnego przewodniczący sądu powierzał każdorazowo jednemu z członków sądu. Oskarżony obowiązany był posiadać obrońcę wybranego przez siebie albo przez sąd spośród członków izby.
Naczelna Izba Lekarska składała się z przedstawicieli izb wojewódzkich. Organami Naczelnej Izby były rada izby, zarząd, komisja rewizyjna i sąd dyscyplinarny.
Ustawę o Izbach Lekarskich znowelizowano 15 marca 1934 roku. W ustawie określono dokładnie zadania i zakres działania izby:
W znowelizowanej ustawie powiązano wpis na listę izby lekarskiej z miejscem zamieszkania, niezależnie od miejsca wykonywania zawodu, np. na terenie innej izby. Ustawa wydłużyła kadencję organów do 5 lat, ustaliła liczebność rady okręgowej izby lekarskiej na 30 osób, zarządu na 6-12 osób, a sądu na 12-18 osób. Zamiast naczelnika wprowadzono prezesa, a pisarza – sekretarza ze skarbnikiem, wybieranych na kadencję trzyletnią. Zadania organów izby pozostały bez zmian. Naczelna Izba Lekarska miała się składać z przedstawicieli izb okręgowych wybieranych wg klucza: 1 osoba, jako członek Izby naczelnej i 1 osoba, jako zastępca członka na każde rozpoczęte 400 członków izby okręgowej. NIL powinna zatwierdzać budżety okręgowych izb lekarskich, opracowywać ramowe regulaminy izb i sądów dyscyplinarnych oraz ramowe statuty instytucji powołanych przez izby, ustala ogólne zasady etyki lekarskiej oraz wydawanie dziennika urzędowego izb lekarskich. Zmienił się nominał wartości grzywny tj. 500 zł.
Nadzór nad samorządem wykonywał Minister Opieki Społecznej uprawniony do zawieszania albo uchylania uchwał organów izby.
W dwudziestoleciu międzywojennym lekarze dentyści nie wchodzili w skład Izby Lekarskiej. Sprawy tej grupy zawodowej załatwiały towarzystwa odontologiczne i związki oraz stowarzyszenia zawodowe. Ustawa z 11 stycznia 1938 roku powołała samorząd zawodowy lekarzy dentystów. Zadania i struktura korporacji lekarzy dentystów była analogiczna jak w izbach lekarskich. Powołano cztery okręgowe Izby Lekarzy Dentystów: w Warszawie, Poznaniu, Wilnie i Krakowie. Naczelna Izba Lekarzy Dentystów rozpoczęła działalność w końcu 1938 roku.
Upadek II Rzeczpospolitej był równocześnie kresem działalności samorządu lekarskiego. Distriktartzt dr Johan Kamiński zawiadomił Naczelną Izbę Lekarska 26 stycznia 1940 roku o likwidacji Izb Lekarskich. W tym samym miesiącu okupanci powołali w Krakowie, siedzibie Generalnego Gubernatorstwa, Naczelną Izbę Zdrowia oraz okręgowe izby zdrowia pod zarządem niemieckim. Już w 1944 roku rozpoczęła w Krakowie działalność tajna Krakowska Izba Lekarska.
Po zakończeniu II wojny światowej niezwłocznie przystąpiono do reaktywacji działalności samorządu lekarskiego. Pierwszą reaktywowano wymienioną Krakowską Izbę Lekarską, a niewiele później Warszawsko-Białostocką. Naczelna Izba Lekarska pod przewodnictwem prof. Mieczysława Michałowicza rozpoczęła działalność 22 marca 1945 roku. Podstawy prawne działalności izb nadał dekret o działalności samorządu lekarskiego z 8 listopada 1946 roku. Reaktywowano również samorząd lekarsko-dentystyczny i aptekarski. Powołano osiem izb lekarskich: w Warszawie, Krakowie, Lublinie, Łodzi, Poznaniu i w Sopocie Powołano, w związku z przyłączeniem do terytorium Polski ziem zachodnich, Izbę Lekarską we Wrocławiu. Atmosfera polityczna wokół reaktywowanych izb była zła. Władze PRL uważały samorząd lekarski za siedlisko reakcji, a izby lekarskie za instytucję „klasowo obcą”. Nie dziwi więc, że Ustawą z 18 lipca 1950 roku. Izby Lekarskie zlikwidowano. Majątek izb przejął Związek Zawodowy Pracowników Służby Zdrowia oraz skarb państwa.
W Zwiazku Zawodowym Pracowników Służby Zdrowia lekarze stanowili ok. 5% liczby członków, stąd nikłe możliwości realizowania swoich postulatów czy zgłaszanych potrzeb. Przez cały okres PRL-u Izby Lekarskie wspominane były, zwłaszcza wśród lekarzy starszej i średniej generacji, jako udany model współpracy samorządu lekarskiego z władzą państwową i rzeczywistego reprezentanta interesów lekarzy. Szczególnie dotkliwy okazał się brak izb w postrzeganiu i przestrzeganiu norm etycznych. Określano ów stań, jako lukę deontologiczną.
Ponawiane próby odtworzenia samorządu lekarskiego w latach 50-tych nie powiodły się głównie z powodu sprzeciwu CRZZ. W tej sytuacji lekarzom pozostało zadowalanie się reprezentacją w związkach zawodowych i towarzystwach naukowych, szczególnie PTL. W roku 1980, powstanie NSZZ Solidarność i przychylne nastawienie związku do reaktywacji izb lekarskich stworzyło szansę na odrodzenie samorządu lekarskiego. Wprowadzenie stanu wojennego przekreśliło te rachuby.
Wiosną 1986 roku Polskie Towarzystwo Lekarskie spotkało się z wiceprzewodniczącym sejmowej Komisji Polityki Społecznej, Zdrowia i Kultury Fizycznej posłem SD prof. Zbigniewem Gburkiem, który zadeklarował poparcie na forum Sejmu inicjatywy powołania samorządu lekarskiego. Poseł Gburek dotrzymał słowa i w swoim wystąpieniu sejmowym przedstawił projekt powołania samorządu lekarskiego. Dzięki jego wysiłkom zdecydowano się powołać podkomisję ds. samorządu lekarskiego, która na jego wniosek postanowiła wystąpić z poselską inicjatywą ustawodawczą opracowania projektu ustawy o samorządzie lekarskim. Projekt trafił pod obrady Sejmu 27 września 1988 roku uzyskując poparcie wszystkich klubów poselskich. Sejm powołał podkomisję odpowiadającą za dalsze prace nad ustawą pod przewodnictwem doc. Janusza Szymborskiego (PZPR).
W Podzespole ds. Zdrowia obradującego równolegle Okrągłego Stołu dyskutowano również potrzebę powołania samorządu lekarskiego. Na kolejnym posiedzeniu Podzespołu postanowiono w pilnym trybie poddać projekt ustawy o samorządzie lekarskim ocenie środowiska lekarskiego i po uwzględnieniu uwag skierować go razem z opracowanymi załącznikami na plenarne posiedzenie sejmu bieżącej kadencji. Pomimo blokujących działań przedstawicielki Związków Zawodowych i jednego z posłów PZPR, 17 kwietnia 1989 roku na posiedzeniu połączonych komisji sejmowych przedstawiono prace podkomisji posła Szymborskiego trzem komisjom sejmowym i po burzliwej dyskusji przystąpiono do rozpatrywania projektu ustawy, której nazwę zmieniono na „ustawa o izbach lekarskich”. Posłowie projekt przyjęli w całości, a na kolejnym posiedzeniu, po wniesieniu kilku poprawek, komisje wniosły do Sejmu o uchwalenie Ustawy o Izbach Lekarskich. Głosowanie odbyło się 17 maja 1989 roku, ustawę uchwalono jednogłośnie pod nieobecność na sali sejmowej posłów klubu PSL.
19 czerwca 1989 roku Rada Państwa powołała Komitet Organizacyjny Izb Lekarskich w liczbie 177 osób, składający się z przedstawicieli PTL, PTS, KK Solidarność, Zrzeszenia Polskich Towarzystw Lekarskich, Federacji Związków Zawodowych Pracowników Ochrony Zdrowia oraz osób wskazanych przez Ministerstwo Zdrowia. Na pierwszym posiedzeniu Komitetu, 6 lipca 1989 roku, wyłoniono 29-osobowe prezydium pod przewodnictwem prof. Jacka Żochowskiego, oraz wybrano przewodniczących komisji problemowych. Przewodniczącym komisji zjazdowej został prof. Stanisław Rudnicki. Zdecydowano o utworzeniu 11 izb terytorialnych i 3 resortowych o zasięgu ogólnokrajowym. Na siedziby Okręgowych Izb Lekarskich wybrano miasta – siedziby Akademii Medycznych. Na posiedzeniu prezydium Komitetu Organizacyjnego wybrano jego sekretarzy i skarbnika oraz omówiono działanie komisji problemowych i ustalono datę I Zjazdu Izb Lekarzy w Warszawie na 10-12 grudnia 1989 r. Zorganizowano zebrania inauguracyjne poszczególnych Okręgowych Izb Lekarskich. W Bydgoszczy rolę tę powierzono dr Czesławie Nowickiej. Podkreślono tymczasowość podziału terytorialnego i liczebności izb, pozostawiając ostateczną decyzję I Krajowemu Zjazdowi Lekarzy. Ustalono parytet reprezentacji OIL na Zjeździe Krajowym na 1 delegat na 100 członków OIL. W listopadzie 1989 roku odbyły się Zjazdy OIL, podczas których wybrano władze izb oraz delegatów na Zjazd Krajowy.
W procesie reaktywowania samorządu lekarskiego w Województwie Toruńskim aktywne były Oddziały Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i Polskiego Towarzystwa Stomatologicznego. Przeprowadzono badania ankietowe popularności działaczy PTL i PTS i utworzono ranking dający podstawę do zorganizowania Komitetu Założycielskiego Izby Lekarskiej w Toruniu. Początkowo wyłoniona Grupa Założycielska liczyła 24 osoby i ukonstytuowała się 17 stycznia 1989 r. Grupa Założycielska już pod nazwą Komitet Założycielski Izby Lekarskiej w Toruniu razem ze Społecznym Komitetem NSZZ Solidarność ds. wyborów Izb Lekarskich i pełnomocnikiem Komitetu Organizacyjnego Okręgowych Izb Lekarskich przystąpiły 11 września 1989 roku do organizowania wyboru delegatów na Okręgowy Zjazd Lekarzy. Powołano rejony wyborcze z ograniczeniem liczebności do 200 osób, odrębny rejon dla lekarzy stomatologów, celem przeprowadzenia wyborów.
W Toruniu, przed planowanym na 14 listopada 1989 r. Okręgowym Zjazdem Lekarzy w Bydgoszczy, odbyło się w dniu 8 listopada 1989 r. zebranie delegatów, które dokonało wyboru ze swego grona 11 delegatów na Krajowy Zjazd i zaakceptowało dwie delegatki wybrane przez PTS. Zebrani postanowili zwrócić się do Okręgowego Zjazdu Lekarzy w Bydgoszczy o niepowoływanie Okręgowej Izby Lekarskiej w Bydgoszczy Zwrócono się także o zaakceptowanie przez innych delegatów obecnych na Zjeździe, delegatów na Zjazd Krajowy wybranych w województwach Włocławskim i Toruńskim, po ich przedstawieniu, w głosowaniu jawnym. Udział delegatów z Województwa Włocławskiego był pochodną porozumienia między społecznościami lekarskimi obydwu województw o utworzeniu wspólnej Okręgowej Izby Lekarskiej z siedzibą w Toruniu, po zaakceptowaniu tego postulatu przez Krajowy Zjazd Lekarzy. Stanowisko delegatów województw włocławskiego i toruńskiego spowodowało burzliwą dyskusję, ale ostatecznie delegaci pozostałych dwóch województw zagłosowali zgodnie z oczekiwaniami grupy włocławsko-toruńskiej, umożliwiając doprowadzenie Okręgowego Zjazdu Lekarzy do końca i wybór delegatów na Krajowy Zjazd Lekarzy.
I Krajowy Zjazd Lekarzy wybrał Prezesem Naczelnej Izby Lekarskiej prof. Tadeusza Chruściela, członków Naczelnej Rady Lekarskiej, Naczelnego Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej – prof. Stanisława Leszczyńskiego, jego zastępców, Naczelny Sąd Lekarski z przewodniczącym dr. Tadeuszem Wenclem oraz Naczelną Komisję Rewizyjną z przewodniczącym dr. Michałem Kurowskim, oraz przyjął uchwałę w sprawie regulaminów organów Naczelnej Izby Lekarskiej. Na swoim pierwszym posiedzeniu Naczelna Rada Lekarska powołała 21 Okręgowych Izb Lekarskich, zgodnie z postulatami zainteresowanych środowisk lekarskich, w tym Okręgową Izbę Lekarską z siedzibą w Toruniu. Naczelna Rada Lekarska uchwaliła również szereg regulaminów ramowych.
Po powrocie ze Zjazdu lekarze województwa włocławskiego i toruńskiego zwołali na 10 stycznia 1990 r. I Okręgowy Zjazd Lekarzy, na którym uchwalono regulamin zjazdu, liczebność organów izby i ich regulaminy z powołaniem ośmiu komisji problemowych, dokonano wyboru Prezesa OIL w osobie Macieja Czerwińskiego oraz organów izby i ich przewodniczących. Okręgowa Rada Lekarska liczyła 17 osób, Okręgowy Sąd Lekarski 16 osób z przewodniczącym Bohdanem Dowborem, Zastępców Okręgowego Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej 13 osób z Rzecznikiem Lechem Bieganowskim oraz Okręgową Komisje Rewizyjną 7, osób w tym przewodnicząca Maria Poleszczuk. Utworzono Delegatury Izby we Włocławku i Grudziądzu.
Uchwałą z dnia 19 lutego 1990 r. Prezydium NRL zmieniło nazwę OIL w Toruniu na Kujawsko-Pomorska Okręgowa Izba Lekarska z siedzibą w Toruniu.
Dzięki staraniom dr Macieja Czerwińskiego i przy życzliwym stanowisku Wojewody Toruńskiego Bernarda Kwiatkowskiego izba uzyskała prawo korzystania z trzech kondygnacji budynku przy ul. Chopina 20. Ostatecznie w 1994 roku Rada Miasta przekazała Kujawsko-Pomorskiej Okręgowej Izbie Lekarskiej budynek w całości, zaś teren nieruchomości oddała w wieczystą dzierżawę.
II Zjazd Delegatów Kujawsko-Pomorskiej Okręgowej Izby Lekarskiej odbył się 4 czerwca 1990 r. i miał charakter bardziej „roboczego" w porównaniu z pierwszym, założycielskim. Z przedstawionych sprawozdań obydwu delegatur można wnosić o dość dużej aktywności środowisk lekarskich. Problemy stwarzało uzyskanie na stałe siedzib dla delegatur, pracujących wówczas w trudnych warunkach.
III Zjazd Delegatów Kujawsko-Pomorskiej Okręgowej Izby Lekarskiej odbył się 9 kwietnia 1991 roku i oprócz spraw bieżących zajmował się omawianiem projektu ustawy o zawodzie lekarza. Zgłoszono wiele zastrzeżeń i poprawek do tekstu. Poinformowano o nawiązaniu współpracy z Izbą Lekarską w Getyndze z planem corocznych wzajemnych wizyt i wymiany młodych lekarzy. W siedzibie OIL zlokalizowano filię Głównej Biblioteki Lekarskiej w Warszawie.
Ważnym wydarzeniem był zwołany do Torunia VII Nadzwyczajny Krajowy Zjazd Lekarzy poświęcony nowelizacji Kodeksu Etyki Lekarskiej i uchwaleniu ostatecznej jego wersji.
Kolejne Okręgowe Zjazdy Delegatów Kujawsko-Pomorskiej OIL zajmowały się na bieżąco sprawami wynikającymi z działalności statutowej samorządu, w szczególności omawiając sprawozdania Prezesa ORL, Skarbnika, oraz Okręgowego Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej i Przewodniczącego Okręgowego Sądu Lekarskiego. Tematem nawracającym w dyskusjach były trudności egzekwowania od MZiOS należności za wykonywanie przejętych przez Izbę zadań administracyjnych (rejestr lekarzy, wydawanie praw wykonywania zawodu, działalność Okręgowego Rzecznika, Odpowiedzialności Zawodowej, itd.). Postulowano również stworzenia możliwości pomocy prawnej dla członków Izby.
W 2002 roku dzięki inicjatywie Kujawsko-Pomorskiej Okręgowej Izby Lekarskiej, wespół z decyzją Rady Miejskiej m. Torunia o preferencyjnych warunkach sprzedaży majątku miejskiego, zakończono proces prywatyzacji placówek lecznictwa podstawowego.
Od chwili powstania Kujawsko-Pomorska Okręgowa Izba Lekarska w Toruniu dużo uwagi poświęcała problemom seniorów, starając się o aktywizację tego środowiska (spotkania towarzyskie, wycieczki krajowe i zagraniczne, wyjazdy do sanatoriów) oraz przychodząc z pomocą materialną na miarę możliwości finansowych Izby. Zawiązane, jako niezależna organizacja Stowarzyszenie Senioratu przy KPOIL postawiło sobie za cel zgromadzenie środków i zorganizowanie Domu Seniora. Zamiar niestety nie powiódł się, zaś w miejsce tego stowarzyszenie zaangażowało się w inne formy pomocy seniorom, m.in. przez zorganizowanie szczepień profilaktycznych, badań densytometrycznych czy zorganizowanie poradni geriatrycznej. Zainicjowano prowadzenie rekonesansu dla odnalezienia seniorów potrzebujących pomocy, a nie zwracających się o nią.
W minionym 25-leciu Kujawsko-Pomorska Okręgowa Izba Lekarska w Toruniu działała pod wodzą Kazimierza Bryndala, Macieja Czerwińskiego i Łukasza Wojnowskiego, tego ostatniego również dzisiaj.
Kierownictwo Delegatur sprawowali: w Grudziądzu – Piotr Kowalski i Wiesław Umiński, we Włocławku – Andrzej Kunkel i Bogdan Wojtecki.
Co nam się udało? Myślę, że wypada wymienić, nie na prawach rankingu:
To mój osobisty zestaw, nie pretendujący do miana powszechnie akceptowanego.
Przedstawione państwu wystąpienie nie ma ambicji kronikarskich, stanowi próbę przedstawienia jak to było kiedyś i skąd to, co jest teraz.
Andrzej Kunkel
W przygotowaniu wystąpienia szeroko korzystałem z rozprawy doktorskiej doktora Piotra Kordela „Geneza, struktura i funkcjonowanie Samorządu Lekarskiego w Polsce w latach 1989 - 2009".